Priscilla

Het volgende doel is Phitsanulok. Het schijnt een mooie en belangrijke stad te zijn in de geschiedenis van Thailand. Verder staan er een paar interessante tempels.

De avond voor vertrek heb ik bed8 dat mijn kaart niet geschikt is en dat een route bepalen met googlemaps beter werkt. Je kan een etappe uitstippelen die níet over rechte-80-km-wegen gaat. De wind is uitermate gunstig en de wegen zijn goed. Soepeltjes leg ik de 70 km af. Sterker nog, ik arriveer rond half twee reeds bij de guesthouse. De laatste 15 km nam de wind toe, was de weg recht en bergaf, en die eerdergenoemde wind recht van 8eren.

Karmatechnisch is het van groot belang materiële zaken een geschikte naam te geven. Mijn ros is een bitch. Bergop weigert ze. Haar kont begint behoorlijke buttshakerverschijnselen te vertonen. Ze piept, ze knarst, ze klaagt, ze zeurt. Neuzen in dezelfde richting krijgen blijkt lastig en daarom heeft ze haar stuurnin een ietwat los standje gezet. Op die manier kan ze op gezette tijden tegenspartelen. Een licht heeftze wel, maar laat deze nooit schijnen. Een beetje de ranke dame uithangen, daar is ze goed in. Maar autoritair als ik ben, eis ik meer. Klunen, zwoegen en zweten. Een 3-tal werkwoorden die onmisbaar zijn in deze contreien. Ze is van het irritante hoerige type. Een echte Priscilla. Woeha, de Koningin van Indo-China. Vernoemd naar... heet zij vanaf heden Priscilla II, The Queen of Indo-China.

Phitsanulok is een lekker broeierige stad (en met temperaturen van boven de 30 graden wordt dat behoorlijk versterkt) waar het drukke verkeer middels een verkeerscirculatieplan, waarin enkel één-richtingsverkeer, doorheen zoemt. In een dergelijke ambiance fiets ik graag rond.

Het eerste doel is natuurlijk dat tempel-gebeuren. Als ik er vlak voor sta, bekruipt mij het gevoel dat dìt het niet moet zijn. Ik bespring Priscilla en rijd om het gebeuren heen. Als er toch een bordje staat met "Wat Phra Sri Rattana Mahathat" sla ik linksaf. Ik kom via de zij-ingang binnen en parkeer mijn fiets bijkans op het altaar. Een en ander laat geen grootse indruk op mij 8er en ik verlaat de honderden biddende mensen tussen alle kraampjes. (Die staan op hetzelfde complex.)

Mijn Loney Planet vertelt mij dat de plaatselijk VVV "decent maps" heeft van de stad. Inclusief scoren van voer heb ik er anderhalf uur over gedaan om niks te vinden. Het heeft er alle schijn van dat de schrijver van het boek nooit in deze plaats is geweest en deels uit verkeerde bronnen heeft gekopieerd. Ietwat chagrijnig ga ik op zoek naar bier. Hetzelfde boek tipt een Beer House. Wat wil een mens nog meer. Op de plek des onheils aangekomen, is er niks. "Gewoon" een plek vinden, zelfs in díe stad, om een plefje te drinken is soms lastig. Het wereldwijde web geeft raad en ik ga op zoek. Een plek waar live-muziek zou zijn, 60s en 70s muziek, prima bier en goedkoop voer. Het klinkt te mooi om waar te zijn en ik vind dan ook niks. Een andere tip ligt enkele kilometers buiten het centrum, maar ik heb een fiets, dus wat kan mij het verdommen. Het opgegeven adres blijkt een militaire basis te zijn. Nog steeds geen bier en behoorlijk honger. Eettentjes galore, maar deze serveren geen bier. Wederom raadpleeg ik het internet en uiteindelijk beland ik bij een plek waar curry's gemaakt worden. Ondanx dat het er luxe en duur uitziet krijg ik voor een paar euro een prima hot-curry (die helemaal zo hot niet is) en genoeg gerstenat. Al het gedoe tezamen heeft mij zo'n vier un gekost.

Eén ding is zeker, ik blijf geen dag langer. Mocht je ooit in de buurt komen, doe dat wel. Het is slechts mijn chagrijn dat dit besluit heeft doen maken.