Brug, deel II

Bij u thuis, lieve lezers en lezeressen is het reeds 29 november. Waar ben ik geweest ??? Gaat het goed met mij ??? Leef ik nog ??? Nu de reclame [Chang, Tiger, Leo] is afgelopen gaat het verhaal verder. Later meer, maar eerst het vervolg.

Wanneer ik vraag wanneer het klaar is zegt zij de volgende ochtend om 7 uur. Ik herhaal vol ongeloof: "Seven o'clock ?!?" De dame l8 en knikt. Ondertussen is mijn tas gevuld met onzin en besluit dit naar huis te sturen. (Ja schat, ook uw presentjes, dus die komen pas over een week of wat, als ze al komen...)

Tijdens WOII besloten de Japanners dat er een spoorlijn van Birma naar Bangkok moest komen. Duizenden en duizenden krijgsgevangene hebben helpen bouwen aan de spoorlijn. Vele, vele, vele zijn omgekomen bij de bouw van dit stuk ijzer dwars door de jungle, daarom ook wel de dodenspoorlijn genoemd. Een onderdeel van de lijn was een brug over de Kwai. Het oerwoud is verdwenen en Kanchanaburi is een grote stad geworden die deels draait op de touristenindustrie rond dè brug. Zonder de film zou het ongetwijfeld nooit zó beroemd zijn geworden. Na het bombardement is de brug vele malen herbouwd en ik kijk tezamen met veleandere touristen naar een stuk Fe over een stroom H2O. Je kan / mag over de brug lopen en als 6 keer per dag er een trein passeert ga je "gewoon" even aan de kant.

Ik heb een ietwat hoge bloedsuikeren spuit bij. Terug bij de guesthouse drinken we een biertje en eten wat. Zo'n hoog-terug-naar-normaal-ding wordt je ontzettend duf van. Eventjes loop ik naar mijn kamer en ga liggen, tuurlijk val ik in een diepe coma. Tegen negenen des avonds ontwaakt ik. Na een e-mail, een skypeje en een telefoontje wil te mijn route voor de dag erna uitstippelen. Helaas valt de internetverbinding uit en rest er maar 1 ding, gaan slapen. Het duurt tot diep in de n8 eer mijn luiken eindelijk sluiten.