Nam Tok
Door: Demon Kalal
Blijf op de hoogte en volg Loek
29 November 2012 | Thailand, Kanchanaburi
Mick is een toffe gast. Gisteravond tijdens het drinken van wat gerstenat hebben wij besloten dat wij de Erawan watervallen gaan bekijken. Terwijl ik niet aan fietsen toekwam, kon hij het busstation nergens vinden en raakte hopeloos verdwaald en was derhalve nog niet naar de watervallen geweest.
Ergens rond 8en zitten wij aan de ontbijttafel. De opkomende zon zorgt voor een mooie ochtendscène. Heb ik weer, zit ik met Engelse klojo te genieten vanaf het hooggelegen bamboe-terras, van al dat pr8igs dat Mae Phra Toranee ons brengt.
Het busstation iets verder dan het treinstation. Kan niet missen. Maak van dat "iets" maar "twee ietsjes". En nee, of ja, tiz maar hoe je het leest, een groot busstation = wel te missen. Mick en ik arriveren ergens voor negenen en wij zien een bus staan die naar Erawan vertrekt. Een 70 km lange rit over een gevaarlijk rechte 80-km weg. Er wordt link ingehaald. Niet bepaald een fietsvriendelijke route, de bus is goed alternatief in deze.
De kosten bedragen 200 baht. Op die momenten word ik immer huiverig. Zeker als op een mega-parkeerplaats een redelijke hoeveel heidtouring- bussen staan en eettentjes.
Er zijn 7 watervallen benoemd. En verdomd, dit is het waard. Je kan zwemmen rond het watergekletter en de vele, vele, vele vissen sabbelen aan je tenen. 90% van de touristen = russisch. We worden zelfs in het russisch aangesproken. De klim naar de verschillende watervallen is af-en-toe best lastig, het woord gevaarlijk is zeker op haar plaats. Bij waterval nummer 6 zijn wij alleen. Heb ik weer, zit ik met een Engelse klojo... in plaats van... nouh ja.
Begin van de middag lopen wij terug naar de bus. Een 2e colonne touristen = gearriveerd en komt ons tegemoet. De apen (en daar bedoel ik niet die touristen mee, maar echte "wilde" apen) aldaar weten al jaren dat ze zelf niet meer op jacht naar voer hoeven. De touristen beneden voederen de beesten die van tak naar tak en van boom naar boom slingen. Blijft een mooi gezicht.
Terug in Kanchanaburi staat Mick er op om langs het station te gaan. Hij heeft twijfels of zijn fiets wel meekan. Ik sputter tegen dat het de heenreis ook lukte, maar hij wil toch. Gedwee hobbel ik 8 hem aan. Enkel de ochtendtrein van 0719 uur kan fietsen meenemen, de middagtrein (die wij aanvankelijk willen nemen) niet. Een kaartje kopen kan pas vanaf 0700 uur. Dit bekent in ieder geval dat wij vroeg op moeten en ons een beetje moeten inhouden aangaande onze alcohol-consumptie.
De eettent die wij hebben uitgekozen zit zo barstensvol Thai en touristen dat er geen plek meer is. We worden getipt om naar de "Jolly Frog" te gaan. Ook vol, maar wanneer wij weglopen worden wij teruggeschreeuwd. Goed, veel, voor weinig. Voor de verandering wel (weer) mijn mond laten affikken.
Mick heeft geen wekker en hij vertrouwt erop dat ik hem op tijd wek. Ergens midden in de n8 krijg ik een Skype-verzoek. Ik snap er geen reet van waar het geluid vandaan komt, maar hoor mijn buurman korte tijd later wel gaan douchen. Hij denkt dat het zes uur is.
Ergens rond 8en zitten wij aan de ontbijttafel. De opkomende zon zorgt voor een mooie ochtendscène. Heb ik weer, zit ik met Engelse klojo te genieten vanaf het hooggelegen bamboe-terras, van al dat pr8igs dat Mae Phra Toranee ons brengt.
Het busstation iets verder dan het treinstation. Kan niet missen. Maak van dat "iets" maar "twee ietsjes". En nee, of ja, tiz maar hoe je het leest, een groot busstation = wel te missen. Mick en ik arriveren ergens voor negenen en wij zien een bus staan die naar Erawan vertrekt. Een 70 km lange rit over een gevaarlijk rechte 80-km weg. Er wordt link ingehaald. Niet bepaald een fietsvriendelijke route, de bus is goed alternatief in deze.
De kosten bedragen 200 baht. Op die momenten word ik immer huiverig. Zeker als op een mega-parkeerplaats een redelijke hoeveel heidtouring- bussen staan en eettentjes.
Er zijn 7 watervallen benoemd. En verdomd, dit is het waard. Je kan zwemmen rond het watergekletter en de vele, vele, vele vissen sabbelen aan je tenen. 90% van de touristen = russisch. We worden zelfs in het russisch aangesproken. De klim naar de verschillende watervallen is af-en-toe best lastig, het woord gevaarlijk is zeker op haar plaats. Bij waterval nummer 6 zijn wij alleen. Heb ik weer, zit ik met een Engelse klojo... in plaats van... nouh ja.
Begin van de middag lopen wij terug naar de bus. Een 2e colonne touristen = gearriveerd en komt ons tegemoet. De apen (en daar bedoel ik niet die touristen mee, maar echte "wilde" apen) aldaar weten al jaren dat ze zelf niet meer op jacht naar voer hoeven. De touristen beneden voederen de beesten die van tak naar tak en van boom naar boom slingen. Blijft een mooi gezicht.
Terug in Kanchanaburi staat Mick er op om langs het station te gaan. Hij heeft twijfels of zijn fiets wel meekan. Ik sputter tegen dat het de heenreis ook lukte, maar hij wil toch. Gedwee hobbel ik 8 hem aan. Enkel de ochtendtrein van 0719 uur kan fietsen meenemen, de middagtrein (die wij aanvankelijk willen nemen) niet. Een kaartje kopen kan pas vanaf 0700 uur. Dit bekent in ieder geval dat wij vroeg op moeten en ons een beetje moeten inhouden aangaande onze alcohol-consumptie.
De eettent die wij hebben uitgekozen zit zo barstensvol Thai en touristen dat er geen plek meer is. We worden getipt om naar de "Jolly Frog" te gaan. Ook vol, maar wanneer wij weglopen worden wij teruggeschreeuwd. Goed, veel, voor weinig. Voor de verandering wel (weer) mijn mond laten affikken.
Mick heeft geen wekker en hij vertrouwt erop dat ik hem op tijd wek. Ergens midden in de n8 krijg ik een Skype-verzoek. Ik snap er geen reet van waar het geluid vandaan komt, maar hoor mijn buurman korte tijd later wel gaan douchen. Hij denkt dat het zes uur is.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
