Sacrilège

Woensdagochtend en nog 2 dagen fietsen liggen in het verschiet. Het plan is vroeg vertrekken, maar ik word pas tegen 8en wakker. Een dubbel ontbijt kan geen kwaad, immers er zal energie verbruikt gaan worden. Het enige probleem is dat er (nog steeds) geen internet is. En laat ik dat nou net nodig hebben om mijn route te bepalen.

Westwaarts de kleine Kwai volgen tot en met het laatste station. Ik vraag aan een guesthouse-dame of er onderweg mogelijkheden zijn om te slapen. De vraag is niet ingewikkeld, zij spreekt redelijk Engels en toch ontstaat er consternatie. Ik snap het niet en zij wijst naar blanke kerel met witte hoed, die verwoede pogingen doet om op het internet te geraken. Hij spreekt Engels met een Frans accent, doch hij blijkt een Italiaan te zijn. Hij woont al 12 jaar in die regio en meldt dat waar ik heen wil, nix is. Althans geen slaapmogelijkheden. Op allerlei manieren probeert hij mij van mijn plan af te krijgen ik moet... Ik moet helemaal nix, maar heb nog wel even tijd want mijn kleding, die om 7 uur schoon en terug zou zijn, is nog niet gearriveerd. Langzaam wordt mij duidelijk dat het plan wellicht geen goed plan is, alhoewel ik nog steeds twijfel. Ondertussen is er ook een Duitser bij komen staan. Hij komt net aanrijden met zijn 4WD-auto en wil "iets" in de omgeving gaan doen. De Italiaan is bereid een tour-de-Kanchanaburi te geven. Wat doe ik ??? Ga ik mee of... ??? De tijd dringt en rare uitloop-mogelijkheden zijn er niet. Ik besluit de mannen te vergezellen. Carlo en Max zijn vandaag mijn vrienden.

Twee mannen die voornamelijk praten over Thaise dames. Hoe makkelijk je ze kunt krijgen. Hoe zij jouw behandelen. Wat ze je kosten. Ik paricipeer niet woest vaak in de gesprekken.

De tour leidt ons langs een tempel gebouwd in een grot. Als iets maar ook op iets lijkt in dit land, dan wordt er al gauw een religieuze en symbolische waarde aangeknoopt. Carlo wijst ons op de stalactieten die er uit zien als olifant, draak en krokodil. Zo'n natuurlijke relikwie wordt heilig verklaard. Een prachtig uitzicht en weer een tempel zijn de volgende haltes. Onderweg naar voedsel jatten de beide mannen een groot billboard. Eén moment denk ik, als ik nu maar niet vnaavnd op eoa politiebureau beland.  "It was them officer, not me !!!" Gelukkig is de politie op dat moment nergens te bekennen. Voordat we gaan eten passeren wij een begraafplaats waar slachtoffers van de Dodenspoorlijn liggen. Naast Engels en Thais, zijn de borden zelfs in het Nederlands. Vele KNIL-slachtoffers zijn daar begraven.

Na het eten naar de Thaise cavallerie. Er worden nog steeds paarden getraind, maar niet meer voor militaire doeleinden. Op het terrein staat ook een knijter van een boom. De legende wil dat deze gepland is door Buddha zelf, zo'n weet-ik-veel hoeveel jaar geleden. Een indrukwekkend dingetje. Waarom die tempels zo bijzonder zijn is mij een raadsel, bezoek er 2 en je hebt ze allemaal gezien. We bezoeken er nog twee. De Dragon-Temple en een tempel waar zowel Myanmaarse, Chinese als Thaise gebouwen door elkaar staan. Er is enkel maar 1 metershoge gouden Buddha-beeld. Gelukkig regent het zo hard dat de toko dicht gaat. Geen touristen (behalve wij 3) en dus geen inkomsten.

Vandaag is het Loi Krathong (zie wiki) en ook ik ga mee. Op de markt koop ik een lotus-bloem-bootje (foeilelijk) met kaars en wierook. 's Avonds zal ik het te water gaan laten en wensen uitspreken die mij het komende jaar gaan gebeuren. We eten en drinken nog wat voor de deur van Carloos huis, er staan vele kraampjes die voedsel verkopen, maar ook vuurwerk en Kong-Ming-Lantaarns. Tuurlijk schaf ik er 1 aan. Er wordt besloten om gezamenlijk naar de rivier te gaan om de feestelijkheden bij te wonen en mee te doen met de gwoontes.

Voordat het zover is ga ik nog snel langs de guesthouse. Mick is hooglijk verbaasd mij te zien, we hadden die dag samen ontbeten en ik zou... Hoe-dan-ook, ik gebied hem mee te gaan. Hij koopt siervuurwerk en ik een bom ter grootte van een grote kokosnoot. We stappen 8erin de 4WD van Max, die ondertussen wel een glaasje te veel op heeft.

Boven de rivier hangt een zee van lichtjes die reeds van veraf te zien is. Honderden lantaarns gaan de lucht, ook die van mij. De tijd is aangebroken om mijn schuitje de Kwai op te sturen. Mijn laatste kleingeld gaat er in, de kaars en het wierook worden aangestoken. Op de kade zitten 10-talle mensen die hetzelfde doen.

Ik ga staan, spreid mijn armen en schreeuw: "Everybody be quiet !!! This is a very important moment !!!" Vele Thai om mij heen kijken verschrikt op en deinzen een meterje 8eruit. Ik heb het rijk alleen en plaats mijn geluxbootje in het water. Na een centimeter of 60 besluit ze, tegen de stroom in, walwaarst te keren. Ik grijp een leuning van het belendende ponton en tik het vaartuigje met mijn voet de juiste richting op. Zelfgenoegzaam loop ik terug naar Mick. Hij heeft zijn handen voor zijn gezicht en proest het uit. Wat ik niet zag, maar hij wel gezien heeft, dat door mijn aankondiging ik een redelijk schare publiek had. Diezelfde schare sloegen hun hand voor de mond en maakten afkeurende gebaren, 8er mijn rug om, jegens mij.

In een Buddhistische samenleving zal nooit iemand met schoenen aan een tempel binnenwandelen. Voetzolen zijn smerig en tempels heilig. Zo zijn ook de geluxbootjes heilig. Er hangt een onheilspellende donderwolk boven mij het komende jaar. Ik zie kinderen naar mij wijzen.

De bom moet nog ontstoken worden en een gewaarschuwd mens telt voor 2. De blijkt een pr8ige grondbloem te zijn. Niemand raakt gewond en ook de terugreis wordt overleeft.

Mick en ik genieten nog na met een paar biertjes in een kroegje op straat terwijl de motorscooters blijven razen en kidz hun laatste vuurwerk afsteken.