Afscheid

Om kwart voor 7 willen Mick en ik een treinkaartje kopen. "No sir, 7 o'clock." Iets voor zevenen begint de kaartverkoper met het uitschrijven van de kaartjes. Een kleine 20 minuten later heeft hij de klus geklaard. De trein zelf heeft een vertraging van ruim een halfuur.

Mick twijfelt aan mijn opmerking of zakjes sticky rice met stokjes vlees een ontbijt is waarop je dag verder kan voortbouwen. Hij koopt nix, maar ziet mij smikkelen. Niet veel later heeft heeft hij hetzelfde in zijn handen. Wij verzamelen ons afval maar hebben geen idee waar het te laten. Een dame met een vuilniszak loopt door de trein. Wij geven haar ons afvalpuutje en kijken haar na. Tussen beide wagons gooit ze het zakje op de rails. Behalve dat dat niet netjes is, blijft de vraag, wat doet die dame met die vuilniszak ???

Ruim op tijd belanden wij in BKK, op station Thonburi. Het plan is om via het VVV naar BKK Centraal Station te fietsen. Mick weet de route naar het VVV-gebouw. De Thai hebben op een bepaald moment bed8 dat op veel voetpaden, best wel strepen kunnen worden geschilderd en logo's van voetgangers en fietsers. Lijkt een prima plan, BKK vol met fietspad. Zal helemaal niemand deb8 hebben dat er duizenden en duizenden en duizenden stalletjes op die plekken staan ??? Langzaam manouvreren wij ons over het fietspad naar het VVV.

Nog steeds weet ik niet OF en HOE ik Priscilla mee moet nemen naar Suvarnabhumi. Skytrain, mag daar een fiets in ??? Taxi, wat kost dat wel niet ??? Shuttle-bus, zitten die niet vaak stampends vol zodat een fiets meenemen lastig wordt ??? Wat zijn de opties ??? Voor weinig blijkt het mogelijk om met de "ouderwetse" trein naar Hua Takhe te reizen en dat is op een kleine afstand van Suvarnabhumi. Eindelijk de info waar ik naar op zoek was.

In BKK wonen op papier zo'n 7 à 8 miljoen mensen. De schatting is dat er in werkelijkheid het dubbele aantal mensen wonen. Om verkeerstechnisch eea in goede banen te leiden hebben de Thai een ingenieus 1-richtingsverkeer-systeem in elkaar gehackt. Als je de ene straat niet in mag, dan neem je "gewoon" de parallel-weg die de andere kant op gaat. Toch ??? Toen ik mij een paar dagen ervoor met de tuk-tuk van het ene station naar het andere liet brengen, vond ik het al opvallend hoe vaak de tuk-tuk-chauffeur linx en rechts ging. Nu weet ik waarom. Ietwat naïef is het plan geboren om de rivier te volgen. Er kan niets misgaan. Terwijl de taxi's, bussen, tuk-tuks, motorscooters en overig verkeer om ons heen razen probeert Mick op een afstand van een meter of 15 in Engels, met accent, mij aanwijzingen te geven. Ik zie hem schreeuwen, ik lach en trek mijn eigen plan. Ik ben eigenwijs genoeg om te denken dat ik het zonder kaart te lezen beter en sneller kan. Uiteindelijk arriveren wij. Tegenover het station nuttigen wij een lunch met een biertje. Een kort middagje BKK ligt op ons te w8en.

2 losers die een handje hebben om zich aan te sluiten bij een verkeerde rij op zoek naar tickets. Mick voor zijn fiets naar Laos, ik voor mij en Priscilla naar het vliegveld. Na geduldig gew8 te hebben in verschillende rijen hebben wij beide uitsluitsel. "6 o'clock sir."

Ook met dat halve genix-gedoe kruipt de middag langzaam voorbij. Voor het station vinden wij een bankje. Ik laat mijn grote rugzak bij Mick 8er en ga alleen nog even BKK in. Op zoek naar souvenirs of whatever scheur ik van linx naar rechts. Heerlijk zonder zware bagage rijden door zo'n stad.

Terug bij Mick scoor ik nog een biertje en dan is het tijd om een ticket te kopen. Ik weet nu direct de goede rij te vinden. Als ik in de buurt ben wordt er naar mij geschreewd: "No ticket sir !!!" Het is de laatste trein en ik schiet in de lach. Heftig gesticulerend verwijst de kaartverkoper mij naar de informatie-desk. De dames aldaar spreken wèl Engels en ik krijg te horen dat mijn fiets niet mee kan, want er is geen goederen wagon. Ik sputter tegen en zeg dat mij fiets overal wel, in, tussen of op kan. De dames zijn onverbiddelijk. Als ik op tijd gesreserveerd zou hebben, zou er een goederen wagon klaar staan.

Dan maar een taxi. Hij vraagt 1.000 baht. Ik lach en negeer hem verder. Ja, ja, ik begin te leren. Hij rent 8er mij aan en probeert 800. Ik ben in een goede bui en blijf lachen, maar hap niet. Ik stel 500, inclusief fiets voor. Nu l8 hij en negeert hij mij. Het is een spel. Ik ben er niet sterk in. Je moet bluffen, maar ondertussen moet óók die fiets mee. Dat maakt mij onderhandelingspostie niet sterker. Andere chauffeurs helpen hem en Mick ondersteunt mij. Er wordt geschreeuwd en weggelopen en teruggekomen. Ik ben het zat, wil weg en accepteer 600.

Ruim op tijd, ondanx file op de ring, arriveer ik. De Chinese Luchtvaartmaatschappij gaat pas om kwart voor elf des avonds open, ergo tijd voor voedsel. Als de tijd eindelijk rijp is voeg ik mij in de juiste richting, op zoek naar de juiste rij. De rij is lang, maar ik moet wel, immers wat moet ik met Priscilla ??? Terwijl ik geduldig w8 word ik uit de rij gepikt, de Chinese dames zien een fiets en verw8en problemen. Ik vraag naar de mogelijkheden om de fiets mee naar huis te nemen. Ik moet dan iets ondertekenen dat de Chinese jongens niet verantwoordelijk zijn voor eventuel schade tijdens de reis. Fiets en tas gaan op een weegschaal. 12.500 baht moet ik bijbetalen.

Voor de ingang zijn schoonmaaksters druk doende de entree clean te houden. Erg gewillig is Priscilla niet geweest. Het typische gedrag van een dame uit de oost ??? Betaalde liefde moet je niet meenemen !!! Laat het daar !!! Dat is beter vooreen ieder. Ik doneer Priscilla aan de schoonmaakster. Slot + sleutels, 27" binnenband, koplamp en combitang lever ik mee. Als extra service zet ik het zadel op een voor haar goede hoogte. Lager kan ie niet. Priscilla zegt niets. Ze sputtert niet, ze kraakt niet en laat de opgedroogde modder aan haar enkels zitten.

Alle extra kosten die Priscilla tijdens de reis met zich mee br8 blijken hoger dan de aanschafwaarde. Zo gaat dat met gekochte Oosterse liefde.

Ik vergeet een mes en schaar uit mijn handbagage te halen. Verder vergeet ik het uitreisvisumdingin te vullen. Uiteindelijk geraak ik over de grens in een wereld van belastingvrij winkelen. Een tijdschrift en een zak mm's is alles dat ik blief. Het vliegtuig zal ooit opgestegen zijn, maar dat maak ik niet mee, snel stort ik in comatueuze toestand.

Amstedam, Appingedam, Alida, here I come !!!