Een dolle rit, wodka en een balkonscène

Fiets + ondergetekende zouden voor 2 x 250.000 vnd richting Laos kunnen. Rond 9enen zou de bus komen en de afstand zou 88 km. zijn. Zomaar wat cijfers vooraf.

Ondanx dat de wekker bijtijds afging kreeg ik het voor elkaar om op de verkeerde knop te drukken. Geen snooze, maar uit. Haast-je-rep-je en de kaptein stond al in pak op mij te w88. Het was duidelijk, door mij kwam hij (te) laat op zijn werk. Hij l8e gelijk een boer met kiespijn. En terwijl ik weg fietste rende zijn dochter 8er mij aan, met mijn paspoort in haar handen. Oef.

Op maandagen zijn een aanzienlijk deel van de winkeltjes gesloten en ook op de kruising alwaar de bus zou komen was het bijzonder rustig. Tijd om ergens te gaan eten had ik niet en voorverpakte broodjes niet voorradig. Het alternatief werd een doos cakejes, vies en heeeel droog. Ik meldde mij bij een paar oude mannen op kleine blauwe plastic stoeltjes en probeerde uit te vissen of ik goed zat en waar de bus vandaan, danwel heen zal gaan. En terwijl aan mij een gebaar werd gemaakt van, ga maar zitten, doe rustig aan, pakte een gozer mijn fiets om "even" een rondje te doen. Het zadel stond veel te hoog en echt handig was de dude ook niet. Een tegemoet komende vrachtauto kom hem ternauwernood ontwijken. Hilariteit alom.

Rond kwart over 9 nog geen bus. Bij elke bus die langskwam sprong ik op, maar dan werd er direct gebaard, ga maar zitten. Na ruim 180 minuten arriveerde eindelijk de juiste bus. Het plaatje = NIET mijn bus, maar zoiets moet je je voorstellen. De achterste helft helemaal vol met goederen (dozen met groente e.d. en bagage) en in de rest van het gangpad de dezefde meuk. Sommige vroege passagiers hadden wel een stoeltje, maar de helft van de passagiers zat op die meuk. Ik gebaarde naar mijn fiets en mijn rugzak en voor ik het wist kwamen er touwen te voorschijn, zat er iemand op dak van de bus en werd mijn ros naar boven getakeld.

Terwijl dat tafereel zich afspeelde kwam de chauffeur op mij afgelopen. "Monnie, monnie", schreeuwde hij. Ik trok mijn portefeuille en hij stak 7 vingers op. Ik wist direct, ik word verneukt. Hij zag er uit als een judoleraar, gewichtklasse tot 86 kg, met donkere zonnebril die uit zijn ambt was ontzegd omdat hij niet al te netjes met zijn pupillen omging. Dìt was niet het moment om te gaan tegensputteren. Gedwee overhandigde ik hem het geld en ik kreeg een plaatsje midden in de bus toegewezen.

Hurkzit met kleine rugzak op mijn knieën. Op mijn linkervoet kwam een dame met een baby te zitten. Mijn rechterelleboog prikte bijna in het oog van een oude man. 8er mij zat een jongen heel dicht tegen mij aan die ook nog handtastelijk werd. Naast de chaufeur zat een oma met drie koters. Rechts van mij 2 Laossiaanse dames met mondkapje voor (dat hebben er veel) die niet echt heppie waren met de gehele situatie. En natuurlijk wordt er "gewoon" gerookt.

Ondanx dat de bus redelijk vol was, konden er gedurende het eerste deel van de rit nog een 3-tal mensen bij. De weg van gisteren bleek wèl een Carrera-racebaan in vergelijking met deze weg. Kuilen, bulten, grind en scheuren, dat alles gelardeerd met loslopende koeien, rond scheurende motoren en op straat spelende kinderen.

Na ruim anderhalfuur rijden (de gemiddelde snelheid lag niet echt hoog) werd er gestopt. Iedereen stapte uit en ging een eettentje in. Iedereen kreeg eten, behalve, u raadt het al, ik. Het koste enige moeite maar ook ik kreeg uiteinlijk eten (rijst met garnalen en onbestemd vlees). 3 mede-pasagiers haalden hun eigen gebrouwen wodka te voorschijn en ik werd ge8 mee te drinken.

Een halfuurtje eten en drinken. Die VADO (Vietnamese Autobusdienst Onderneming) is zo gek nog niet.

Naarmate de reis vorderde werd de weg slechter en slechter, maar ook steiler en steiler. Tijdens zo'n rit rijden ook een 3-tal gasten mee die bagage aanpakken, geld innen en wegversperringen verwijderen. Plots in een bocht steil omhoog staat er een bijna gekantelde vrachtauto met mais. De gasten springen uit de bus (de deur staat de gehele reis open en als het druk is hangt er 1-tje half buiten de bus) leggen een steen 8er het 8erwiel van de bus en gaan... tja, wat doen ze eiglux. Na een tijdje wordt besloten dat de bus via de binnenbocht er nèt langs kan. Hetgeen klopte. Zo werd de reis ook nog een keer onderbroken omdat er midden op de weg afgebroken wiel lag. Maar ook moesten alle passagiers het vehikel uit omdat er een ENORME plas met blubsie overwonnen moest worden. En verder een keer een KNIJTER van een knal. De chauffeur remt. De gasten springen uit de bus, kijken onder de bus, de bus rijdt naar 8eren. De bus rijdt door en een ieder springt weer de bus in. Hoe? Wat? Waarom? Geen idee. Nog een paar hachelijke situaties met tegemoet komende vrachtwagens, maar alles werd overwonnen. Ik moet zeggen dat de judoleraar zijn gevaarte soepel door de bergen heenloodst.

Het werd later en later, en tegen half vier werd de grens met Laos bereikt. Eerst uitchecken aan de Vietnamzijde en dan doorlopen naar de Laos-kant. Als enige blanke in het hele gezelschap komt jouw paspoort altijd onderop te liggen. Ik moest ook beduidend meer formulien invullen dan mijn reisgenoten. Uiteindelijk kreeg ook ik al de benodigde stempels en stickers - ziet er wel gaaf uit.

Pas toen bed8 ik mij, waar gaat die bus eiglux heen. Tegen half vijf vertrok de mega-koektrommel-op-wielen weer en weldra zou de duisternis intreden. Een paar passagiers hadden de bus verlaten en ik kon (zowaar) plaats nemem op een stoeltje, nog steeds met mijn knieën in mijn nek, maar een stoeltje. Aanvankelijk d8 ik, het eerst volgende plaatsje in Laos, dat is het doel. Doch de bus reed voort en voort. Ik peuterde de kaart uit mijn kleine rugzak en probeerde bij mijn buurman te 8erhalen wat het eindstation van de bus zou zijn. Viang Xai. En hee, laat ik daar nou net heen willen. Dan is het het geld dubbel en dwars waard.

Ondertussen wordt het kouder en kouder. Ik draag enkel een hemdje. Mijn mede-passagiers doen allen een jas of trui aan. Die van mij zit in mijn rugzak waar een paar gasten op zitten. En nee, die kunnen niet even weg. Plots stopt de bus en mijn fiets wordt van het dak gehaald. Ik zeg: "Viang Xia ???" En ik herhaal: "Viang Xai ???" De judoleraar komt op mij af, zonder donkere zonnebril en zijn haar ietwat in de war. Hij oogt ineens een stuk vriendelijker. Op de kaart wijst hij aan dat ik niet in Viang Xai ben, maar in Xam Neua, 25 km verderop. Ik maak het gebaar van slapen en hij knikt, op een papier schrijft hij "200 m" en wijst een kant op.

Het is donker, het is laat, heb honger en heb geen rooie Loassiaanse cent op zak. Na enig speurwerk (hele bijzondere 200 meters hebben ze daar), vind ik een guesthouse. Aan een oude kerel bij de receptie probeer ik uit te leggen dat ik enkel dollars op zak heb. Ik had net zo goed tegen een muur kunnen gaan praten. Uiteindelijk word ik geholpen door een Chinees die een beetje Engels lult. Morgen is er een bank open en er zijn geen ATMs.

Een slaapplaats is geregeld maar ik heb nog steeds berehonger. Bij de belendende eettent vraag ik of ik met dollars kan betalen. Hoewel dat niet lukt, is betalen met vnd geen probleem. Het blijkt een Vietnamees in Laos te zijn. Een bord met rijst en vlees en bier en ik ben heppie. Halverwege de maaltijd krijg ik (wederom) wodka aangeboden door 3, zoals later zou blijken, Vietnamese dudes. Ik schuif bij hen aan tafel aan en het wordt meer dan prima avond. Hoewel zij geen Engels spreken, heb ik een kort lijstje met Vietnamese woorden. Zij eten beduidend lekkerder (vooral de kip met chili's is niet te versmaden) dan ik en de wodka's blijven rijkelijk vloeien.

Het eten eindigt met een waanzinnig lekkere ice-coffee. We hadden zo'n apparaatje als in het plaatje rechtsboven --> http://en.wikipedia.org/wiki/Vietnamese_iced_coffee

Terug op mijn kamer wordt het tijd om te checken of ik Alida telefonisch te pakken kan krijgen. Heb ondertussen een zwikkie SIM-kaartjes en wellicht werkt er 1. Tot mijn verbazing heb ik signaal. Ik bel en begin rond te lopen. Een deur die ik tot op dat moment niet geopend had, trok mijn aand8. Ik blijk een balkon te hebben. Ik bel verder en met mijn kont gooi ik de deur dicht. Een onaangename klik sijpelt over de de stille avond in Xam Neua. Deur in slot en ik op het balkon en de sleutels liggen binnen op het bed.

Zucht, kreun, har. Een koude lange n8 op een balkon ligt in het verschiet. Het stadje is behoorlijk verlaten en de eerste brommerrijders die langskomen stoppen wel  omdat ze mijn geschreeuw horen maar besluiten slechts terug te zwaaien en verder te rijden. Het is hier 3-hoog en klimmen is geen optie. Buren heb ik niet dus die kan ik niet wakker kloppen. Ik probeer de buurt wakker te schreeuwen met een kakafonie van blaffende honden tot gevolg. Na een minuut of 10 wordt er met een zaklantaarn op mij geschenen. De man met zaklantaarn blijkt goed Engels te spreken (godswonder) en ik leg hem mijn probleem uit. "Just a second, I'll help you." Na wederom 10 minuten gew8 te hebben word ik ongeduldig. Mijn kamer zit aan de 8erkant van de straat dus ik zie niet veel, beter gezegd, nix.

Heb mijn hoop op de zaklampgozer opgegeven en schreeuw naar een voorbij rijdende fietser. Alhoewel deze doorpeddelt komt de zaklampman om de hoek kijken. "I'll help you till the end my friend." Dat klinkt als goed nieuws maar tot op heden was er nix gebeurd. Ik zie de zaklampman met zijn vrouw bellen en bellen. "No one answers the phone", schreeuwt hij naar mij.

Het is middern8 geweest en wil naar bed. In plaats daarvan ben ik beland in een scène uit een matige B-film uitgezonden door SBS 6. Als een geschenk uit de hemel hoor ik hem ineens praten via zijn mobiel. Wanneer hij het apparaat in zijn zak steekt schreeuwt ie: "You will be saved. mij friend, you will be saved."

Niet veel later val ik een heerlijke coma.