Modder, liefde en een goede bekomst

Na een enorme regenbui (zie foto vorig verslag) en een ontbijtje (u raadt ut al, soto) deed ik rond 0914 uur een poging V. Mông te verlaten. Een plaatsje zonder verharde wegen. Op zich geen boeiende info, enkel het had een beetje gesputterd. Het dorpje dankt haar bestaan aan een bamboe-industrietje. Linx en rechts van de weg fabriekjes die "iets" met bamboe doen. De grootte varieert van staven tot een meter of 8 tot stokkies om mee te eten. Zaagmachines staan her en der in het wild. Het spul wordt gedroogd, genat, bespleten, gespiest, geschaaft en bewierookt. Vrachtwagens, van hele moderne tot prehistorische (pre 2-tact) rijden af en aan. De weg door het dorpje gaat op en neer met hier en daar een kuiltje (mag geen naam hebben en zowel dan versta ikku niet). Ook zaggik een steentje liggen, of was dat een fatamorgana ???

Wederom reed ik fout, maar na een halfuurtje (en dat voor een dorpje van ca. 1.447 inwoners) vond ik de juiste afslag. Pas later die dag kwammik er8er dat de plaatsnamen op mijn kaart niet corresponderen met de werkelijkheid. Zo issut de afgelopen dagen ook al vaker moeizaam verlopen.

De te nemen route ligt langs een en rivier. Deze glijdt soepel tussen de bergruggen. De belendende weg meandert zowel in het horizontale als het verticale vlak langs langs die, af en toe woeste, stroom water.

Oude liefde roest niet. Hoe zit dat met gekochte (en korte) liefde ??? Ze 
piept, ze knarst, ze sputtert (tegen), ze trapt op de rem, ze slingert, ze mokt, ze ... Ben nog niet zo heel lang geleden in het huweluxbootje gestapt, dus ... Dus wat eiglux, dus ben nog onervaren. Nukken hebben is 1, maar er zijn toch grenzen ??? Bergop werigert ze. Heel af-en-toe vergeet ze het en dan lijken wij 2en geschapen voor elkander. Schijn bedriegt en zoals in vele huwelijken, wint ZIJ. Op een of andere manier moet ik haar verlaten, of haar in therapie doen, of... Vandaag heppik haar nodig en zet een grote glimlach op.

Het bleek geen lokaal buitje. Het zand op de weg is verandert in een klassieke blubsie. Verder zorgen de kuilen, de scheuren en het steenslag ook niet voor een Carrera-race-baan. Ik meldde reeds dat zij niet meer bergop wil, hetgeen lopen betekent. De route is af-en-toe zo steil en glad dat ik slechts schuifelend vooruit kom.

Het mooie aan bergoppen is, dat er ook... idd !!! Bergaf laat ze de teugels [lees: remmen] zo nu en dan wat 44. Een werk-in-uitvoering doemt plots [dat is wat overdreven, maar zo nu en dan moet je de werkelijkheid een beetje bijkleuren] op. Grote plassen met modder MOETEN genomen worden. Failue is NOT an option. Ik ben de spoorvorming van de Grunniger klein gewend en zie mijzelf na een meter of 13 grandioos op mun smoel gaan. De prut blijkt zo z8 dat er "nix" aan de hand is. Onwillekeurig ga je toch langzamer fietsen, bijna viel ik om, bijna.

Wanneer ik in een stadje de weg vraag, blijk ik reeds op plaats delict te zijn. Een meevaller. Iets na 2en. Dat kan slechter. Meld mij bij de eerste de beste guesthouse en krijg al direct spijt. De eigenaar ziet er uit als een 2e rangs kaptein, van het leger van Ho Chi Minh, uit vervlogen dagen, gespeeld door een slechte acteur uit een film uit 1971. Tiz vakantie, dus wat zallik mij druk maken, heb een eigen hok op een heuveltje en ruimte om de was te doen.

Plan is komen bovenborrelen om morgen met de bus naar de grens met Laos te gaan. 88 km met deze fiets is een slecht plan. Bestel een biertje in het stadje met als doel direct te vragen OF en HOE LAAT er bussen die kant op gaan. Na enig geklooi weet ik dat die er NIET zijn. Moed zak schoen. Terug naar de kaptein, wellicht heeft hij betere info. In 2e instantie = ie zo slecht nog niet en al snel krijg ik alle info die ik wil. EN... hij vraagt of ik bij hem wil eten. Bof, plan.

Resterende tijd gebruikt wat pix te schieten en terug naar guesthouse. 7 uur zou er gegeten worden. Rond 1827 uur besluit ik toch maar te gaan douchen. Rond 1829 uur sta ik in mun blote reet mun tanden te poetsen wanneer er plots een jochie 8er mij staat. Hij schrikt, maakt snel het gebaar van eten en rent weg.

Op een tafel van ca. 27 cm hoog en 2 bij 5 meter word ik ge8 in kleermakerzit plaats te nemen. Gans de familie komt er bij zitten ennik heb heerlijk gesmikkeld. Niet conform de adviezen die ik had meegekregen, maar als je dit zag... vul maar in. De kaptein-trekjes komen af en toe nog in hem naar boven, maar bovenal gewoon een goede peer en gastheer. Wanneer er op de tv (die loeihard stond) HCM langs komt, met bijbehorende muziek begint ie zelfs mee te zingen. Hattik ut toch niet zó slecht geschoten :-). Uitleg geven dat je diabetes hebt blijkt lastig. (Dat spuiten keek de familie Kaptein wat vreemd bij op.) Gelukkig doet google.translate wonderen. Met het tabletje (toch) bij de hand eindig ik het diner spelletjes spelend met de kidz van de kaptein.