Belchinezen - Spinal Tap & Vleermuizen

En voordat ik die steile klim kon gaan aanvangen, eerst afrekenen bij de guesthouse. Gerund door Chinezen (die de hele dag met hun mobieltje aan hun oor hangen: "痛定思痛買, Top Oss..."), Zuid-Chinezen zelfs, meer precies uit Kunming (geen geintje). Tja, mijn Noord-Chinees is redelijk goed, maar dat taaltje dat ze in het zuiden spreken, tja.

Ik zeul, mijn zooi de trap af en kom in de lobby. Ongeveer 151m2 beton met 2 banken en kleine een tafel, waarop de hele dag gekaart wordt en "zomaar" ergens een balietje. De eigenaar ziet mijn aankomen en roept direct: "Monnie, monnie !!!" Alsof ik met een rugzak op, een hoed in mijn ene hand en een fietstasje en mijn andere, óók nog snel mijn fiets pak en wegrijd. Ik glimlach terug en brei rustig de tas op de fiets. Hij herhaalt: "Monnie, monnie !!!" Uiteindelijk overhandig hem de benodigde kippen. En terwijl ik nog wat pruts aan de fiets rijdt hij weg. Enkele minuten later wil óók ik weg en ontdek dat ik de sleutel van de kamer nog heb. Opgevoed als ik ben retouneer ik deze bij de balie. Dàt is het moment dat de andere Chinezen vermoeden dat ik nog niet betaald heb. Ik mag niet weg. Ik kan gebaren als Brugman, maar eerst betalen, dat moet ik. Een split-second overweeg ik snel weg te fietsen. Ik verdien ondertussen een Frank Masmeijer-award, maar eerst betalen, dat moet ik. Als dan eindelijk de eigenaar zelf weer terugkeert en knikt dat ik betaald heb, mag ik vertrekken.

Berg op en terug naar busstation is geschiedenis.

Een halfuur later dan gepland vertrok de bus dan eindelijk. Ondanx dat het gangpad èn onder alle banken alles goed vol lag met zakken met groente, kruiden, etc. had elke passagier wel zijn eigen stoeltje. Stoelnummer 8 bleek ik gekocht te hebben. Welliswaar aan het gangpad maar de 2 plekken naast mij (1 bankje = 3 stoelen) bleven leeg. Mogelijkheden om te liggen of hangen.

Terwijl de bus nog stationair draaide zette de piloot een cd-tje op. Mijn vermoeden is dat zijn favoriete film "This is Spinal Tap" (voor diegene die de flic níet kent: nederladen en kijken, there will be questions later) is. Hierbij aangetekend dat hij mierzoete Laotiaanse RnB uit de boxen kreeg. Op zich geen ramp, maar na 5 uur had ik wel de neiging iemand uit de bus te gooien. En toen moesten we (de andere passagiers worden reisgenoten en worden vrienden, dus "we" is op haar plaats) nog 3 uur, zoals later bleek.

De weg steeg de eerste kilometers behoorlijk (dat was nóóít gelukt met mijn fietsie) en slingerde enorm, maar was redelijk goed geäsfalteerd. Een prachtig Laotiaans landschap trok aan mijn netvlies voorbij: Bergen met héél veel groen. Echt fit was ik niet (beetje hoog-laag-hoog-laag-goed) en deed pogingen tot slapen. De is dermate steil en slingerend dat dat liggen geen optie blijkt, want te glijdt gewoon van je bankje af.

Een trip met stops. De eerste al na een uur. Tijd om inkopen te doen in eoa dorpje of urineren of whatever. Weer een uur later, in een iets groter dorpje, bij een kraam met dode vleermuizen. Een wat timide-ogende jonge dame met mondkapje stapt uit, rende naar het rekje met de dode vleermuizen, kocht de hele voorraad op en rent terug de bus in: "Boterhammm mit pindakaas", schreeuwde ze. Ook de ander passagiers werden onrustig maar de bus reed door. Na 543 meter weer een stop. Rekjes vol met dode vleermuizen, knaagdieren en vogels. Niet enkel de timide dame kocht wat, maar meerdere mensen. De rust keerde weder.

Een delicatesse ??? Waarom wordt het enkel hoog in de bergen verkocht ??? Hoe maak je het klaar ??? Ik deed een poging tot gesprek, maar zó goed kan ik niet Masmeijeren.

Op een steil stuk bergafwaarts plots een stop. Een pispauze. Waarom daar ??? Je hebt tijd zat om na te denken, dus dergelijke vragen borrelen naar boven. Nog één stop voordat ik uitstap. Maar dat is dan pas 4 uren later.

De bushostess (die hebben ze dan weer wèl daar) gilt, de bus stopt en een hele grote klep ter hoogte van de versnellingspook gaat open. Bijna iedereen stapt uit. Ook ik kan zien dat er olie lekt. Gelaten neemt een ieder plaats op de bergrug rond de bus. De chauffeur rolt een bamboe-matje uit en gaat onder de bus liggen. Hij krijgt allerlei gereedschap aangeboden en uiteindelijk heeft hij een rubberen slang los gekregen.

Tijd zat, dus ik bel Alida. Ze vraagt wat er mis is met de bus. "Een lekke koppakking, dat zie ik zo." Als er één iemand handig is met motortechniek, dan ben ik het wel, maar ik laat die Laotianen lekker prutsen. Gewoon nieuwsgierig hoe zíj het oplossen.

Met een aansteker wordt de rubberen slang aangepast in de gewenste stand en terug gemonteerd en een uurtje later pruttelt de bus weer vrolijk voort.

Of de chauffeur is chagrijnig, of hij mist Sport Lao, of hij wil héél graag naar zijn meissie [zij vrouw woont in de vertrekplaats, nabij het eindstation heeft hij een scharrel], of ... Hoe-dan-ook, het is donker, het gaat voornamelijk bergaf, de bochten - die blijven - maar de chauffeur heeft de Collin McRae stand gevonden. 

Ik vind toch een manier om te liggen. Als we gaan, dan lig ik te slapen en merk ik er hopelijk nix van. Rond half 9 rijdt de bus Phonsavan binnen. Een guesthouse is snel gevonden. Zowel het eten als het bier smaken mij niet. Ik ga asap mijn nest in.

De plaats hieronder moet Phonsavan zijn, maar die pakt ie niet, terwijl er toch 60.000 mensen wonen.