Een dagje Phonsavan

Een dagje Phonsavan ligt voor mij. Kan doen en laten wat ik wil. Voordat ik gisteravond mijn luiken sloot toch even het wereldwijde web gecontroleerd mbt de mogelijke activiteiten in deze omgeving. Ik kan naar de hoeren gaan (zijn die des ochtends al open ???) of je gaat de omgeving bekijken. Net als vroeger met je ouders 53 km omrijden om eoa cascade te bekijken. Op het moment suprême blijkt er slechts een pisstraaltje vanaf een dikke steen te sputteren. En zoals wij, als in wij nederlanders, hunebedden hebben, hebben de Laotianen hun jars (kruiken). Een must-see, dus wat let mij.

Gans de stad hangt vol met affiches om georganiseerd bovenstaande (en meer) in 1 dag te bezoeken. Je wordt dan in een mini-van tezamen met andere touristen rondgereden. Ook worden overal en nergens motorscooters verhuurd. Optie b) is eiglux de enige optie. Na het ontbijt meld ik mij bij zo'n verhuurding. Een stevige tante met rok neemt mijn gegevens op, ik betaal en buiten staat "ie" op mij te w88. De zoon des huizes poetst haar nog even op en ik kan vertrekken.

Wat een hoop pedalen heeft dat orgel. Tuurlijk, apparaat met versnelling. Ik heb wer-ke-lijk geen idee hoe dat werkt. Ik stuntel wat, maar krijg haar niet eens gestart. De stevige dame roept: "Nooh problum." Ze stapt op en geeft mij kort uitleg. Op een naast gelegen parkeerplaats met veel stenen mag ik oefenen. Als in nou maar niet op mijn smoel ga. Remmen met je rechtervoet en schakelen met je linker. Tiz even wennen. Na een paar minuten denk ik dat ik veilig kan rijden. Ik krijg een kaart mee die ongveer 83 keer met fax gekopieerd is en gemaakt door kind van 6. Alleen nog tanken en ik kan los.

Tuurlijk rijd ik grandioos verkeerd. Er zijn 3 sites met kruiken. Site 1 moet ik gepasseerd zijn op ongeveerte 98 meter. "Look to the left, you can't miss it." Al wat ik zag, geen kruiken. Het rijden met versnellingen gaat steeds soepeler en ik tuf vrolijk verder. Te ver natuurlijk. 8 giebelende dames wijzen mij terug. Na enig zoekwerk vind ik de juiste afslag. Een onverharde weg vol met stenen. Zelfs toen, kreeg ik het voor elkaar om fout te rijden. Maar na een redelijk aantal kilometers kwam ik bij de kruiken aan. Het rijden op een dergelijke weg is wel direct een goede oefening voor het rijden met versnellingz overigens.

Om mijn volgende doel te bereiken moet ik eerst een riviertje over. Er staat ook een koppeltje Zwitsers maar deze durven de overtocht niet aan. Er staat een werkende betonauto en een kraanwagen in het water. Het is niet diep, kniehoogte, maar je ziet niet waar je loopt en blootvoets op de scherpe rotsen is dat wel lastig.

Gelijk een echte tourist schiet ik plaatjes van de cascade. Ik vind een klein paadje dat mij wellicht leidt naar een spot voor een mooi overzichtsshot van Tad Lang. Na de benodigde kiekjes roept het pad: "Loek, Loek, volg mij."

Het is ondertussen kwart voor 3, om half 5 begint het te schemeren, rond half 6 is het donker, ik bevind mij in de bush en ik moet ook nog terug over de niet te gladde weg zonder verlichting. WAT is wijsheid ??? Het antwoord is niet moeilijk, maarrrr... Ik besluit toch terug te gaan.

Juist op dat moment haalt een gozer op slippers met een tas op zijn rug mij in. Hij gebaart, ga maar. Ik gebaar, que ??? Nog steeds geen idee waar het pad heen leidt, maar als we met z'n 2en zijn komt alles goed dacht ik zo.

Het paadje leidt langs een rivier. Soms door het kreupelhout, soms met pr8ig wijds uitzicht over de rivier het dal in. Hier en daar was er naast het pad een diepe afgrond, goed uitkijken waar je loopt dus. Het tempo zit er goed in. Na zo'n 3-kwartier sjouwen maken we een scherpe nocht naar linx en kijken we over een dorpje uit dat in 1865 gebouwd had kunnnen zijn. De enorme schotels ontsieren het geheel wel enigszins. Hij blijkt daar te wonen.

Ik krijg H2O aangeboden maar helemaal kosjer ziet het er niet uit. Bek, paard, geef. Snel pix schieten van tafereel en ik wijs op mijn denkbeeldige horloge ten teken van, ik móet terug. Hij maakt een gebaar van slapen. Damn, dit is het uitgelezen moment om zoiets mee te maken. Duty calls, de motorscooter móet terug. Nog sneller dan de heenreis loop ik het pad terug.

Terug in het stadje begint het al behoorlijk te schemeren en wanneer ik het busstation gevonden heb is het reeds donker. Een dag later blijkt het geen busstation maar een school te zijn. Daarom was het ook gesloten, vond het al vreemd.

Douchen (dat was al even geleden) en eten. Ik heb tijd om een geschikte eetplek uit te zoeken. Vele factoren (honger, tijd, geld, locatie) hebben tot dusver de keuze van de te kiezen plek bepaald. Nu, is er tijd. Mijn oog valt op een tafel met zo'n 9 grote alu-pannen. Er zit niemand binnen, maar de Lao zelf halen daar hun meuk. Dat móet goed zijn. Ik trek alle deksels open, wijs wat zooi aan en ga zitten. Ìk snap waarom de Lao zelf daar komen.