Dog day afternoon

Zoals te titel reeds doet vermoeden, een warme dag. En nee, ik hoef geen sex-operatie te betalen, maar bijna wel een andere.

De truc om een route te bepalen met googlemaps is mij goed bevallen en deze keer ligt een trip door landelijk Thailand in het verschiet. Na een kilometer of wat twijfel ik reeds. Rijd ik goed ??? Tas afladen, googlemaps openen en tot de conclusie komen dat ik goed rijd. Tas er weer op en verder. Voor, of vlakna het 2e treinstationnetje moet ik linx-rechts. Eenmaal bij dat station blijk ik terug te moeten. Ik rijd aan de goede kant van het spoor en midden op de weg ligt een grote hond. Er langs rijden durf ik niet en besluit te w8en op tegemoet komend verkeer. Als er na enkele minuten een vrachtauto aan komt rent de hond weg en scheur ik er gauw langs. Ergens moet ik volgens de planning een 90-graden-bocht naar linx maken, maar waar ??? Ik neem de minst slecht begaanbare weg, maar blijk al te ver gereden. Via een omweg kom ik (denk ik) op de goede weg. Ik rijd door en gebied met honden die op de rand van het erf en de weg liggen. Wanneer ik passeer blijven ze niet altijd liggen. De "trouwe viervoeters" krijgen in dit land goed te eten en hebben ondanx de hitte kracht en puf zat om 8er argeloze peddalaars om te rennen, dit in tegenstelling tot Laos en Vietnam.

Ik twijfel. Terug naar de 80-km-weg zonder die kutbeesten of hopen dat het allemaal goed komt. Ik gok op optie b). Bij elke kruising moet ik de weg vragen en het schiet dan ook niet bepaald op. Bij een van die kruisingen staat een eettentje annex winkeltje, één van de honderduizenden die deze regio rijk is, en wanneer ik aldaar de weg wil vragen, wordt er gebaard: kom er bij zitten. Ik krijg een flesje frisdrank aangeboden (gratis) en er wordt (dus) verw8 dat ik van wal steek. Wat is mijn verhaal ??? Wat doe ik daar doe ??? Ik ben al anderhalfuur onderweg en hemelsbreed nog maar een kilometer of 10 opgeschoten. Wanneer ik proviand insla voor het verder vervolg van mijn trip betaalt de man met wie ik in gesprek ben de beverages en het water. Keus heb ik niet.

Na pakweg 1342 meter weer twijfel. Waar moet ik heen ??? Ik vraag een dame die direct haar vrienden er bij roept. Het lijkt er soms op dat mensen in dit deel van de wereld geen flauw idee hebben hoe het volgende dorp heet. Ook nu duurt het gesprek enkele lange minuten. Ik rijd door en zie midden op de weg een hond liggen. Ik stop en de vriendelijke groep mensen van zojuist halen mij in op hun motorscooter en verjagen het beest.

Weer een kruising. De zon zegt rechtsaf, ik moet naar het zuiden, maar de weg doet vermoeden dat linxaf de doorgaande weg is. Toch kies ik voor rechts, immers de zon is de enige stabiele factor. Fout !!! Na enkele honderden meters gefietst te hebben komt er een woest beest op mij afgerend.

De omgeving is prachtig. Daar waar ik de vorige dagen door de Roodescholen van Thailand reed met een ietwat saaie omgeving, kronkelt de weg nu door een divers akkerbouw gebied. Stukjes verbrande rijstplantage. Ondergelopen rijstplantages. Bananenbomen. Maisvelden. Lappen grond met gedroogde augurken, althans daar lijken ze op, op een afstand. Hier en daar een Buddhistisch altaartje. Soms met biddende mensen er in. Palmbomen. Oude hutjes met een plaggen veranda. Houten bruggetjes over rivieren. Teutebellen met een doorsnede van wel 5 meter aan een of ander bamboe ophaalding bij die riviertjes. Kortom, ik geniet.

Maar bij elke woning, 8 achter elke boom kan / kunnen er één of meer liggen. De angst regeert.

Nog een paar maal moet ik fietsen voor mijn leven. Op dat moment geeft Priscilla geen krimp. En dat is haar geraden ook. Je kan het positief benaderen: goede interval-training. Doch, heb ik daar andere ideeën over. Wanneer ik een wapen-winkel tref zal ik zo'n stroomstootding aanschaffen. Eentje die er voor zorgt dat een langzame en pijnvolle dood het gevolg is.

Rond 12en bel ik meestal met Alida. Dus een kwartier ervoor ga ik op zoek na beltegoed. Dat werkt in dit land anders dan elders. In Thailand geen [zoals in Vietnam en Laos] kaartjes met codes die je moet invoeren om je beltegoed op te waarderen maar een bizar ander systeem. Vele winkeltjes hebben eoa overkomst met een telefoonprovider. Middels een (speciale ???) telefoon, voeren zij jouw telefoonnummer in en het bedrag waarmee je wilt opwaarderen en luttele seconden later is jouw beltegoed opgewaardeerd. De eerste keer dat ik het probeerde, begreep ik ook niet waarom de verkoopster in kwestie mijn nummer moest hebben. Die gaf ik dan ook niet. Ik wil immers beltegoed en wat moet zíj met mijn nummer ??? Bij de 3e toko in eoa klein dorpje kon ik tegoed scoren.  500 baht vroeg ik. De eigenaar schrok. 50 bleek het maximum te zijn. Hij belt met de provider en legt mij uit dat het even gaat duren. Hij spreekt goed Engels en we raken in gesprek en biedt mij een cola aan. (Uiteraard) duurt het langer dan verw8. Op een bepaald moment vraagt hij of ik al gelucht heb. Wanneer ik ontken (het is rond 12en en heb best wel trek) loopt hij even zenuw8ig rond. Ik krijg 2 zakjes "sticky rice" met geroosterde kip. Buitengewoon lekker.

Opschieten doet het niet op deze manier, maar het voedsel is tot op heden bijna gratis. Ik moet nog één keer fietsen voor mijn leven met een 4 (vier !!!) tal man's-best-friends 8er mij aan.

Het plan is om naar Taphan Hin te rijden. Ik zit ietwat laag en het kwik stijgt naar ongekende hoogte. Neuk het, in Phichit is ongetwijfeld een overn8ing te vinden. Weinig kilometers afgelegd, doch redelijk wat gefietst.

Op de markt staan onder een tent een paar kraampjes die voer maken. Centraal staat een koelkast. Bij welk kraampje hoort dat ding ??? Ik grijp een halve liter en ga zitten. Na een tijdje krijg ik trek. Rondfietsen is geen optie meer, ik moet nú eten hebben. Bij één van de stalletjes kan je kiezen uit allerlei dingen.  Ik wijs granalen, kip en allerlei groente aan en ga weer ziten. Een bordje rijst met een minimale hoeveelheid meuk wordt mij voorgeschoteld. Genoeg om de eerste honger te stillen, maar ik wil meer.

Ik fiets rond en zie een 7-11. Ik was er al vaker geweest maar ook nu weer valt mij op dat er enkel ongezonde meuk verkocht wordt. Tig soorten chips en frisdrank. Koekjes en chocolademeuk. Vette worsten en een schapje met bier. Geen wonder dat die Thaiën allemaal zo corpulent zijn.

De honger is nog niet gestild en ik vind een restaurantje. Een menukaart wordt onder mijn ogen geschoven met enkel Thais schrift. Volledig willekeurig wijs ik iets aan. Een Thaise look-a-like van Manuel uit Falty Towers staat in de bediening. Hij begint hard te lachen en komt met een foto van eoa grote vis. Het ziet er prima uit en ik knik. Na een tijdje krijg ik een schaal met visjes van een centimeter of 5, totaal niet lijkend op de foto. Nu lach ik. Manual loopt rond alsof hij de eigenaar van de toko is. Hij vult mijn glas bij. Hij regelt het verkeer voor op straat en vraagt tot 10 keer toe: "Voet koet ???" Manuel is mijn vriend. Hij poseert graag voor een foto.

Het bliksemt in de verte !!! Morgen kloteweer ???