De kop is er af

Na de fiets gefixd te hebben, reed ik daarwerkelijk tegen 1223 uur weg. Was wel zo slim geweest om een goede plattegrond van Ha Noi te scoren. Een Vietnamese mdw van de hostel had er op gemarkeerd how-to-get-out-town. Dankzij de goede raad, en ondanx het vele eenrichtingsverkeer bereikte ik de rand van Ha Noi. Wel nog een baco, zonnebrandolie en een binnenbandje (27") bemachtigd. Vlak nadat Ho Chi Minh overleed zijn de Vietnamezen gestopt met onderhoud aan het wegdek, althans in de buitenwijken.

De auto's en vele vele motoren blijven om mij heen zoemen, maar ik heb besloten dat rechts rijden en goed om mij heen kijken het verstandigst =, ennik leef nog !!!

Xuân Mai = het eerst doel. Na enkele uren fietsen zou ik er moeten zijn. Ik scoor wat Orangina (Vietnamese makelij) en wijs op de kaart aan waar ik heen wil en waar ik BEN. Grootse gebaren worden gemaakt, 3 fingers worden opgestoken (3 uur fietsen ??? of 3 km ??? of 30 km ??? of ... ???), vervolgens wordt er een plek op de kaart aangewezen waar ik niet gelukkig van word. Ik verzamel moed en spring op mun ros. Een klein halfuurtje later rijd ik een stadje binnen. Een soort Roodeschool-on-steroids. 1 lange weg alwaar het verkeer doorheen dendert. En jawel, het is Xuân Mai. Een Engels sprekend jochie weer een goedkope slaapplek en een cafe met internet. Dat 2e heppik niet kunnen vinden.

Ga douchen en alssik beneden kom heeft de hotelpipo mijn fiets gewassen, welk 1 service. SIM-kaart opladen, mijn vrouw contacteren, eten (soort soto) en terug naar de slaapplek. Het is zo donker dat rondrijden geen optie meet is. Nog biertje in cafe naast motel en vroeg naar bed.

Zo teruglezend klinkt ut allemaal vrij saai, maar je bent gans den dag aan ut kutten en klooien. Weg vragen, mensen die aan je fiets zitten, mensen die wel een kapper weten, jezelf verbazen over de dingen die je ziet.

Onderweg geen pix kunnen nemen, zit onder in tas. Dra pix van mijn eerste kamer.

Morgen w8 1 zware lange dag.