Hell-of-a-ride, Hell-of-a-day en een Leermomentje

Naast motel zit een soort van bakker. Kijk da's lekker. En dat wassut ook. Ga op trapje voor motel zitten om het voedsel te nuttigen. Motelpipo gebaart dattik in de "lobby" kan plaatsnemen. Gaat er een andere pipo tegenover mij zitten die een waterpijp aansteekt. Een kruising tussen sigaar en pruimtabak. Wat een stank zeg. Weg eetlust, maar ik kauw dapper door.

De eerste km gaan soepel. Bij Lu'ong Son moet ik een keuze maken, bovenlangs of onderlangs. Onderlangs liggen meer dorpjes, bovenlangs de betere weg (althans dat maak ik op uit de gebaren van eoa local). Dorpjes betekent voedsel, dus ik ga onderlangs. Het begin is veelal downhill, dat betekent... En dat gebeurde ook. Op een bepaald moment werd ik ingehaald door een stel kidz. Dat was eiglux een moment geweest waarop ik had moeten gaan meten. Toch doorfietsen, immers rond 12en willik in Cao Phong zijn. Een halfuur eerder hadden een paar locals een plek op de kaart aangewezen waar ik (wederom) niet gelukkig van wordt. Rond 1140 een SMS-je van Alida. Plan was om 12 uur te bellen, dat zou 0600 uur in NL zijn. Ik ging steeds langzamer fietsen en ut werd steeds steiler. In een bocht besluit ik stoppen. Ga in de schaduw liggen en bel mijn ega. Pas na het gesprek ga ik meten. U raadt ut al. Eerst eten, dan w88, dan verder fietsen.

Niet veel verder sta ik voor het ziekenhuis van Cao Phong. Een meevaller. Een local bevestigt dattik idd in CF ben. Hij biedt mij een kop thee en een banaan aan en wijst mij de weg naar de kapper.

Als het dan toch nog zo vroeg is, dan maar door naar Mai Chau. Met frisse moet ga ik verder. Toch niet genoeg gegeten, damn. Voedsel scoren, ff w88 en weer verder. Vanaf dat moment ging alles bergop. Tot 3 x toe bennik gestopt. Op een bepaald moment konnik niet meer, ben eerst ff gaan liggen. Moed verzamelt en weer op pad. Niet veel later zaggik het weer niet zitten. Een paar locals moesten lachen en gebaarden te komen. Ik kreeg een kop thee en een glas H2O. "Oonlie too K up en than oonlie doun." Dat was nieuws waar ik vrolijk van werd. Ennik vervolgde mijn trip. Alle sap was uit mijn benen verdwenen en ut ging meer dan 10% omhoog EN EN EN ut werd later en later. Ik moest voor het donker arriveren. Er was nog 1 optie: liften. Het aantal trucks werd allengs minder. Ik begon um te knijpen.

De 17e truck stopte. Vader en zoon. Zoon reed, ik schatte hem 15, misschien 16. Voor Vietnamese begrippen reed ie heel rustig. Ik wees op de kaart Mai Chau aan. Hij (de vader) vouwde de kaart volledig open en wees op Moc Chau. Ik knikte, wees op mezelf en herhaalde vele malen Mai Chau. De vader knikte en ging rustig zitten. Ik was er niet helemaal gerust op. Na een helse downhill zaggik een bordje Mo Chau. Het lijkt op Mai Chau. Ik wees, zij knikten en reden door. Het was ondertussen aarde donker ennik was he-le-maal op. Waar ze ook heen zouden rijden, I don't care.

Een kleine 20 km bergop werd er gestopt. Bij een soort eettentje moest ik er uit. Waar was ik ??? Wederom werd mij verzekerd dat het Mai Chau was. Ik geloofde er geen reet van, maar ik was wel onder de mensen. Ondertussen wist ik het Vietnamese word voor guesthouse, nha nghi. Ik herhaalde het woord en keek zo hulpbehoevend als maar mogelijk was. Er werd gepraat, doorgewerkt (alle trucks werden VLAK voor de deur schoongemaakt) en 1 iemand bleef ietwat hulpeloos om zich heen kijken.

Na een tijdje vroegen "ze" om mijn paspoort. Uit de motoriek konnik opmaken dat de eigenaresse twijfels had. Je moet je voorstellen, een bezwete gozer met lang haar, een Vietcong helm, een rood wielrenshirt, een uitgelebberde zebra-printed wielerbroek en gouden gymschoenen met een gat er in. Er werd geknikt ennik kon blijven, achter het huis was een guesthouse.

Leermomentje: als je des middags in een stadje of dorp komt, blijf daar en ga niet verder, de duisternis treedt snel in.

Ff een rondje doen. Na enkele meters overal grommende en blaffende honden: gauw terug. Eten en naar mun kamer. Eerst EVEN liggen. Natuurlijk vallik in slaap. Rond middern8 word ik wakker. Ik ga op de veranda zitten en wil Alida bellen. Kennelijk is de vrouw des huizes wakker geworden en kennelijk slaapt zij 2 deuren verder. Ze opent haar deur en brabbelt met boze blik Vietnamese woorden naar mij. Ik besluit verderop op een trapje te gaan zitten. Na een paar minuten bellen met Alida worden de honden wakker. Ze blaffen hard ennik kan geen kant op. Mijn hart bonst in mijn keel. Gelukkig komt de hostess naar buiten. Met een bezem verjaagt ze de beesten. Ik maak dattik naar binnen kom, vervolg mijn gesprek, ga douchen en val wederom in een coma.

Waar bennik (nog steeds onbekend, ik gok Ba Phu Mau) en wat zal de dag van morgen brengen?