Je moet wat !!!

Je moet wat !!!

Ik schuif mijn ontbijt naar binnen en begin te twijfelen. Beland in in West-Laos met veueueul bergen om mij heen. Een trip over de Mekong is mij getipt. Iets voor 8en kom ik bij zo'n ticket-service-ding. Bij de boot zelf is vast goedkoper, maar ik verkeer in tijdnood. Ruim een halfuur later vertrekt de schuit reeds. Ik vraag of het nog mogelijk is en ga vliegensvlug terug naar de guesthouse. Zooi in tas en terug naar het tsd. Op zijn klok is het reeds 0817 uur. Ik mieter mijn bagage en fiets in een tuk-tuk in laat mij naar de aanlegsteiger brengen.

Er ligt al een redelijke stapel fietsen op het dak van het bootje. Op de oever staan mede-reizigers, ze praten nederlands. Ik doe alsof ik van niets weet en lul in het engels terug. Omdat ik laat ben zit ik 8erin. Vlak bij de motor. Een hels kabaal. Het vaartuig zelf is ongeveer 3 bij 20 meter. De boot slingert door het prachtige landschap van West-Laos, bergen met veel groen en af en toe een buffel-achtig beest dat meerent.

Waar gaat dat ding eiglux heen, vraag ik me na een tijdje af. Een Engelsman voor mij weet dat de eerste etappe eindigt in Pakbeng. Dat is redelijk dicht tegen de Oost-Thaise grens.

Ondertussen ben ik bevriend geraakt met 2 Thaise kerels. Zij stappen uit in Ban Tha Xuang. Daar vandaan reis ik tezamen (als alles goed gaat), naar de grens van Laos en Thailand. Daar is iemand (wie ???) met een stationwagon, met wie ik kan meerijden, met fiets, naar Uttaradit. Vanaf daar ziet het er redelijk vlak uit op mijn kaart. Vooralsnog is het nog lang niet zo ver.

Ondertussen is het wel zo ver. In een heeeel klein dorpje gaan wij van boord. Ik gooi mijn bagage op de wal en spring er zelf 8eraan. Opgespoten mul zand, daar bestaat de ondergrond uit. Daarna een korte steile klim over hetzelfde zand. Terwijl ik mijn fiets (ik heb haar nog steeds) naar boven sleep, tillen 3 kidz van een jaar of 6 mijn loodzware rugzak omhoog. Ik beloon ze met een heitje (ca. 2.000 kip). Angstig kijk ik omhoog of de mannen niet zond mij vertrekken. Er staan op het oog pakweg 15 huisjes, schuine streep, hutjes in het dorp en dáár wil je niet zijn. Er wordt op mij gew8.

Er staat zo'n 5lingo vrachtautootje met in de laadbak 2 bankjes. Het stadje waar wij heen gaan ligt aan de andere kant van een berg. Slingerend over een stoffige, niet al te brede, weg vol kuilen en stenen, met diepe afgrond, rijden wij naar Hongsa. Menigmaal denk ik, ik ga dood op een plek waar niemand ons ooit zal vinden. Maar hee, ik leef nog.

De beide Thaiën tippen mij het juiste voedsel. Ik krijg ook wat soep van hen. Ondanx dat dat redelijk scherp is, slurp ik het vocht naar binnen. Een van de twee kijkt mij verwonderd aan en vraagt en zegt tegelijk: "You are eating that, it is verryyy spicy." Een prettige tinteling maakt zich meester van mijn gehemelte en ik begin langzaam te zweten. De mannen zien mij gulzen en gieten de bak nog een keer vol. Oef, iets te veel van het goede. Ik houd mij groot en probeer de soep met bier en rijst weg te werken. Terwijl ik onzichtbaar moeite heb met de meuk zie ik dat zij de boel opleuken met nog meet chili's, auw. 

Morgen om 9 uur gaan wij naar de grens. Zal daar een geschikte auto staan ??? In ieder geval rijdt de Thai aan de linkerzijde, althans dat hoop ik.