Bejaardentrip - Razzia - Zuur besluit

Voor het ontbijt aan hobbelen Sam (één van de Thaise mannen) en ik over de markt. Een keur aan groente, fruit en kruiden waarvan ik de helft nog nooit gezien heb. Naast voorgenoemde en de gebruikelijke (alhoewel, soorten die wij niet kennen) vis en het vlees ook allerlei levend spul. Kleine slangetjes in een bak, kikkers in een zakje en wormen op een hoopje die zo af en toe bij elkaar worden geveegd. Het meest bijzondere is toch wel de dode kat. Men verzekert mij dat het géén kat is, maar een wilde variant die in de jungle leeft. Deze is (dus) niet van de straat geplukt, maar in het wild geschoten. Het zal. Sam vraagt of ik van mushrooms houd. Paus, bos. Hij koopt een zakje en zegt dat díe soort in Thailand erg duur is. We gaan ergens ontbijten en hij geeft het zakje aan de eigenaar mee. Bij mijn bak met noedels móeten die dingen. Kort gekookt in een bouillon met chili's worden ze opgediend. Eerlijk = eerlijk, hij heeft geen woord gelogen, Sam bedoel ik.

Grensovergang verloopt soepeltjes. Sterker nog, ik ben sneller klaar dan menig reisgenoot. In het stukje niemandsland wissel ik kippen voor bathen. Niet echt voordelig, maar buiten Laos kan je er nix mee. Wanhopig probeer ik te onderhandelen, maar op dat moment doet de gozer of hij mij niet begrijpt. Ik wil mijn bus niet missen en ga mee met zijn voorstel.

Aan Thaise zijde staat een hypermoderne mini-van klaar om mij (en anderen) naar Phrae [uitspraak Ph = P] te brengen. Behalve de temperatuur (tiz behoorlijk warm), zijn de verschillen direct merkbaar. Alhoewel het proppen van mensen in een stuk vervoersmiddel blijft, [er gaan 18 (achtien!!!), later zelfs 23, passagiers in zo'n ding] zit een ieder op een luxe stoel en de zakken met groente en kruiden zijn verdwenen. En ja, de chauffeur heeft de linkerkant van de weg gevonden.

Binnen 10 km reeds 2 politie-razzia's. Mannen in donkerblauwe pakken met lichtblauwe V (zoals het tenue van Poolster) op borst en bij hen ook rug, verder gekleed met legerkisten en een barret komen de begage doorzoeken. Daar waar een ieder dat gelaten toelaat en de bus uitgaat blijf ik bij mijn spullen. Als enige blanke ben ik natuurlijk doelwit voor een grondig onderzoek.

Gisteren had ik twijfels tussen Chiang Mai en Uttaradit. Optie b) ligt op de route, a) is een interessante bruisende stad zoals later blijkt. In mijn Lonely Planet lees ik het verhaal over Chiang Mai, maar dènk dat het Uttaradit is.  Dat is nu een beetje zuur, want over Uttaradit is he-le-maal nix te vinden. Dit belooft niet veel goeds. De keuze is gemaakt en er is geen weg meer terug, althans niet binnen mijn vakantiespanne.

Tussen Phrae en Uttaradit ligt [op mijn kaart] enkel een 4-baans weg. De zogenaamde gele wegen gaan door de bergen. Ondanx dat het 5 uur is, een pr8ige tijd om een stadje binnen te komen besluit ik verder te bussen.

Nog eenmaal iets over bussen, daarna houd ik er mee op. In Phrae een overstap in een "echte" bus. Wat heet, een super-de-luxe ding. Zelfs als het stoeltje voor je ver naar 8eren staat heeft ene Kairsutra nog ruimte om goed te zitten. Tv met film aan boord. Naast de chauffeur een pipo die de bagage doet en een dame die op en neer sjouwt gelijk een stewardess en dekens en andere zut uitdeelt. En nee, geen oponthoud deze keer. De bus blijft "gewoon" rijden.

In Uttaradit vind ik na enig zoekwerk een sleazy hotel. Ik voel mij meteen thuis. In Laos at ik wat de Laotianen eten. Alhier denk ik het zelfde trucje te doen. Mie -rommel met garnalen. Klinkt prima. Je krijgt een kleine bak met smakeloze, vette sliertzooi en welgeteld 2 garnalen. Voor zowel hotel als voedsel geldt: kost nix, maar je krijgt ook nix.

Vanaf nu is het redelijk vlak (en zoals Hein al opmerkte) gaat het zelfs bergaf, op z'n minst omlaag. Ligt Bangkok, net als grote delen van Nederland, ook niet onder de zeespiegel ??? Morgen stap ik op de fiets. Het gaat tijd worden.