Buddha-beeldje, Phalaenopsis en beitsvloeistof

Hè, hè, het is zo ver. Ik zit weer op de fiets. Nabij het hotel vind ik een prima plek om het ontbijt te nuttigen. Een paar deksels worden van evenzovele pannen geligd en ik wijs er 1 aan. "Det one is verrue spaissie mai boi." De eigenaar opent een andere pan maar ik houd voet bij stuk. En jawel, des ochtends om 0730 uur staat mijn bek in de fik. Hij, de eigenaar, pakt een paar koffiebonen, mietert ze in één of ander maalding en luttele minuten later krijg ik er een bak (goede?) koffie bij. Het voer is dusdanig fel dat ik denk dat het goede koffie is, maar zeker weten doe ik het niet.

Ik vraag hoe ik de stad uit kom en hij tekent een plattegrondje. Wonderwel klopt het precies. Enige ervaring op dat vlak is mij niet vreemd dus ik ik ben hooglijk verbaasd. Het volgende doel is Phi Chai. De weg gaat volgens mijn kaart via de 1104. In werkelijkheid rijd ik over de 1040. Kniesoor!

Rustig peddel ik voort. Totdat ik bij een kruising kom. Ik twijfel. Linx van mij zit een kerel met wat gereedschap om zich heen en iets van sierraden te maakt. Ik vraag welke kant ik op moet en enthousiast in Engrish vertelt mij hij de weg. Vervolgens vraagt hij mij welke route ik ik tot op heden heb afgelegd. Hij maakt grootse gebaren en opent een laadje van zijn werkbank. Hij geeft mij een een klein Buddha-beeldje (หลวงพ่อเงินวัดช้างให้) en zegt dat het geluk brengt. Ik dank de man en rijd weg. Enigszins onder de indruk van deze korte ontmoeting vergeet ik dat er in Thaliand linx gereden wordt. Maar he, dat ding zit in mijn wielrenzakje op mijn rug, dus wat kan er gebeuren. En wie weet wat de dag nog meer gaat brengen ???

Met de wind schuin van 8eren fiets ik fluitend voort. Het op een-na-lichtste verzetje voelt aan als een prettige koffiemolen. In de verte zie ik wat bergen en ik rijd langs een kolonie, vlucht, school, roedel, familie, groep, leger of whatever pelikanen of iets dergelijx op een rijstveld. Nee, geen pix, de camera zit in mijn tas en dit beeld is lekker voor mij.

Dat Buddha-beeldje op mijn rug doet wonderen.

Wanneer ik een kwekerij passeer speelt enige beroepsdeformatie op. Ik móet afstappen om even rond te neuzen. Ik haal mijn tas overhoop en scoor mijn camera en schiet als een wilde enige plaatjes. "Ze" kweken onder andere de Zilverspetter, de Zamio, een Carperata, en meerdere bekende jongens (of zijn het meisjes). Wat zeker een meisje is, is de dame die mij aanspreekt. Een werkelijk beeldschone Thaise dame praat in het Thais tegen mij maar ik begrijp er niet woest veel van. Zeker omdat mijn ogen gericht zijn op andere zaken. 

Een groep Thaiën komt om mij heen staan. Ik doe ontzettend gewichtig alsof ik alles weet van plantjes. Daar een fietsreis niet al te geschikt is om planten mee te sjouwen, vraag ik of ze ook zaden verkopen. De enige die fatsoenlijk Engels spreekt is een oude dame die mij vertelt dat dat niet mogelijk is en ook niet mag volgens de wet, zaden uitvoeren. Verder meldt ze tussen neus en lippen door dat de schone dame nog ongehuwd is.

Ik overweeg een email naar Human Resources van Smit Kwekerijen dat ik niet terugkeer, maar eerst laat ik mij door haar rondleiden. Wanneer wij arriveren 8er een stel palmen, denk ik: Als ik geen zaden mag meenemen dan kan ik net zo goed mijn zaad hier planten. Te veel details kan ik niet geven, mijn vrouw leest mee, maar ik plant mijn in bloei staande Phalaenopsis (orchidee stamt af van het Griekse woord όρχις, hetgeen teelbal betekent) in haar natte Chlorophytum "Ocean" en ga over op kruisbestuiving. Misschien moet ik de veredeling in ??? Of planthunter worden ???

Ze biedt mij een heerlijke kop ice-coffee aan en ik kijk nog wat rond. Nu pas constateer ik dat "ze" alhier pr8ige bakken hebben voor de orchideën. Ik schiet een paar plaatjes (ik blijf schieten) en leg het later wel voor bij de freubel-afdeling van de kweker die mij maandelux mijn loon stort.

De temperatuur is ondertussen gestegen naar boven de 30 graden Celsius, maar het Buddha-beeldje heeft haar werk, en blijft haar werk, en zal haar werk goed doen / gedaan.

In Phi Chai probeer ik een SIM-kaartje voor mijn tabeltje te scoren. Een dikke gozer, wiens ogen iets te dicht bij elkaar staan en die de buskaart [ :-) ] niet heeft uitgevonden helpt mij. Na een uur kloten heeft hij het voor elkaar. Over een uur kan ik terug komen en weet hij het antwoord. Ondertussen heb ik nog geen slaapplek maar zijn moeder is bereid mij naar een hotel te brengen. Eoa veel te luxe ding iets buiten het stadje is het eindstation. Ik ben vroeg en hier is ruimte om de was te doen. De vorige keer heb ik de was nat moeten meenemen, dàt gecombineerd met zweet en zand, geeft dat de kledij een bijzondere zure geur. Wassen is geen overbodige luxe in deze.

Eerst naar de SIM-gozer en dan een biertje. Hij heeft met de service-provider gebeld en na een herstart doet het tabletje wat zij moet doen. Vraag niet hoe het kan, profiteer er van. Tijd voor een biertje. Ik fiets het stadje een paar keer in het rond maar vind niets. De lunch is er bij in geschoten door al het gedoe en bij een banketbakker scoor ik 2 worstebroodjes en 2 mokka-dingen. Maar nog steeds geen bier. Uiteindelijk word ik naar 2 dames gestuurd die een bbq op straat hebben staan met er8er een mini-winkeltje en een soort picknicktafel. Ik nestel mij op het bankje en bestel een plefje. Een plefje Leo om precies te zijn, hetgeen beter smaakt dan de Singha van een avond ervoor. Het wereldwijde web vertelt mij dat de smaken identiek zijn, maar die mening deel ik niet, vergeet de Singha, neem een Leo.

Al snel word mij een Thaise saslik aangesmeerd en ik moet zeggen, een prima stukje vlees: gemalen dood stuk varken met kruiden en groente op een bbq. Geserveerd met hele chili's, maar het knabbelen op die jongens gaat mij nog niet helemaal soepel af, doch ik doe mijn best. In een pan wordt vis met een krokante meuk gebakken. Keus heb ik niet, ik móet proeven. Verdomme, ze kunnen het wel.

Ondergetekende reist, ondergetekende eet rijst en vragen rijzen en google.translate doet haar werk. Af en toe bijzondere vertalingen, maar dat mag de pret niet drukken. Een meisje van een jaar of 10 komt er bij zitten en bedient het apparaat alsof ze nooit anders gedaan heeft. Zij typt in het Thais wat de oudere vrouwen willen weten. Vlees- en vishapjes blijven komen en na verloop van tijd komt er een fles met eigen gebrouwen rommel op tafel. Ik vraag wat het is: เหล้าดอง. Google.translate maakt er beitsvloeistof van. En dat is precies wat het is, eigen gebrouwen Beerenburg, maar beitsvloeistof komt meer in de richting.

Ik vraag waar ik goed kan eten. De dames beginnen te lachen en wijzen naar zichzelf. Luttele seconden later staat er een bord met rijst met vleesmeuk voor mijn neus. Niet-touristen-voedsel is (bijna) per definitie goed, en ook nu weer, en een chili'tje meer of minder daar malen zij niet om.