Il est six heures, Bangkok s'éveille

In Koh Masui spring ik op een bus. Deze rijdt een ferry op. Op het vaste land enige consternatie. De bagageklep van "mijn" bus gaat open en er wordt gewezen naar mijn rugzak. Een andere pipo trekt de zooi uit diezelfde bus. Ho, ho, denk ik. Maar eea gaat erg snel. Grote rugzak, hoed, kleine rugzak en ikzelf worden naar een andere bus gestuurd. De buschauffeur w8 rustig. Ik stap van een oud barrel in een super-de-luxe ding. Vraag niet hoe het kan, profiteer ervan. Water, ontbijtzooi, dekentje, zeer ruime stoel en een jus d'orange. Onderweg staat er ook nog eten klaar, maar ik heb mijzelf reeds goed voorzien, dus sla ik deze keer over.

Rond zessen arriveert de bus in BKK, vlakbij de wereldberoemde Jatujak markt. Dáár, moet je geweest zijn. Ik heb andere plannen en wil asap naarPriscilla en dan met de trein de stad uit. Een taxi-chauffeur spreekt mij aan. We hobbelen naar zijn wagen. 700 baht stelt hij voor. Gezien het krappe tijdschema zeg ik niets maar denk ik... sjesus. Wanneer hij probeert weg te rijden weigert zijn auto te starten. Er wordt wat geprutst onder de motorkap. Net als ik besluit dat ik een andere taxi ga nemem, neemt hij mij bij arm en loodst mij naar een collega. Er staat een zwarte Honda Civic met geblindeerde ramen. Wat is wijsheid ??? Ik stap in en we rijden weg. Pas dan zie ik op de 8bank nog 2 mannen zitten. "Is koet, mai friends from Lao." We scheuren de snelweg [lees: tolweg, kosten 50 baht] op, terwijl ik op de kaart gezien had dat je binnendoor kan. Heeft hij mij begrepen ??? Gaat hij mij op de juiste plaats afzetten ??? Ik vraag, hij knikt. Korte tijd later arriveren wij bij de Hua Lamphong Railway Station. Hart, pak, van.

Ik loop direct naar de left-luggage om mijn Priscilla te bevrijden. Kirrend van blijdschap rolt zij voor mij uit door de stationshal.

Bij het loket wil ik een ticket naar Kanchanaburi. De man mompelt iets over vakanties en zegt dat ik een bus moet nemen. De information-desk geeft betere info. De trein die ik wil vetrekt van een ander station, Thon Buri. De behulpzame dame wijst het op een pattegrond aan en ik denk, daar fiets ik zo eventjes heen. Ik bekijk de kaart een paar keer goed, maak een paar korte aantekeningen en... Ik sta voor het station, linx, rechts, ik weet het nu al niet meer. De richting waar ik heen moet [althans dat denk ik] fiets ik op. Al snel begrijp ik, dìt wordt um niet. BKK is niet bepaald Appingedam. Ik keer terug naar het station en houd een tuk-tuk aan. "Ten killlometer, sir." We knuppen Priscilla 8er op het vehikel en we duiken het ochtendgedruis van BKK in.

Tuurlijk moet hij ook nog tanken en ik wil graag de 0750 uur trein halen. Er gaan 2 per dag en de volgende vertrekt pas om 1355 uur. Soepeltjes laat hij de 3-wieler het werk doen. BKK wordt steeds drukker, maar de tuk-tuk-man ritst en roetst door het ochtendverkeer, linx, rechts, rechts, linx. Vóór half acht sta ik bij het station, dat zou per fiets nooit goed gekomen zijn.

De kaartjesverkoper vult zoveel papieren in dat ik denk dat ik het station gekocht heb, maar uiteindelijk overhandigt hij mij een ticket (ook voor Priscilla) en ik spring op de trein. Een handige plek om "ongewone" bagage te plaatsen is er niet, dus bind ik haar op het fonteintje tegenov de wc.